اختلالات انطباقی چیست؟

اختلالات انطباقی

اختلالات انطباقی ، واکنشهای غیرانطباقی کوتاه مدت نسبت به موضوعاتی هستند که شخص عادی آن را یک مصیبت شخصی و روانپزشک آن را یک استرس زای روانی- اجتماعی می داند. انتظار می رود که اختلالات انطباقی مدت کوتاهی پس از رفع عامل استرس زا برطرف شود یا اگر پایدار می ماند، سطح جدیدی از سازگاری حاصل شده باشد.

مقاله مرتبط: نوسانات خلق در کودکان ۸ تا ۱۲ سال

علائم و شیوع اختلالات انطباقی

علایم اختلالات انطباقی باید ظرف مدت ۳ماه پس از شروع عامل استرس زا ایجاد شوند. این استرس زاها اکثراً رویداهای زومره ای هستند که به کرات دیده می شوند (مثل فقدان شخص محبوب، تغییر شغل یا تغییر وضعیت مالی) و شامل حوادث نادر و فاجعه آمیز نمی شوند (مثل بلایای طبیعی، جنایات خشونت بار).

شیوع این اختلال از ۲ تا ۸ درصد بین جمعیت عمومی تخمین زده می شود. شیوع آن در زنان دو برابر مردان است. زنان مجرد عموماً درمعرض خطر بیشتری شناخته شده اند. موارد تشخیص این اختلال در کودکان و نوجوانان، بین دخترها و پسرها یکسان است.

این اختلالات در نوجوانان بیشتر تشخیص داده می شوند ولی ممکن است در هر سنی روی دهند. دربین نوجوانان هردو جنس، انواع شایع عامل استرس زای زمینه ساز عبارتند از: مشکلات تحصیلی، طردشدن از سوی والدین، طلاق پدر و مادر و سوءمصرف مواد. در بزرگسالان عوامل استرس زای زمینه ساز شایع عبارتند از: مسائل زناشویی، طلاق، انتقال به محیط تازه و مشکلات مالی.

علت اختلالات انطباقی

هرچند طبق تعریف، اختلالات انطباقی درپی یک عامل استرس زا پدید می آید اما نشانه ها لزوماً بلافاصله پس از آن ظهور نمی کنند. ممکن است بین عامل استرس زا و بروز نشانه ها تا ۳ ماه فاصله باشد. نشانه ها همیشه به محض توقف عامل استرس زا فروکش نمی کنند. اگر عامل استرس زا تداوم یابد اختلال می تواند به صورت مزمن درآید. این اختلال ممکن است در هر سنی روی دهد. نشانه های آن تنوع زیادی دارد. ویژگی های افسردگی، اضطرابی و مختلط در بزرگسالان بیشتر شایع است. در کودکان و سالمندان نشانه های جسمی شایع تر است ولی این نشانه ها ممکن است در هر گروه سنی روی دهد.

تظاهرات دیگر این اختلال عبارتند از: رفتار تهاجمی، رانندگی بی احتیاط، افراط در مصرف الکل، تقلب در مسئولیت های قانونی و انزواطلبی، نشانه های نباتی، بی خوابی و رفتار خودکشی.

تظاهرات بالینی اختلالات انطباقی ممکن است متنوع باشد از قبیل: اختلال انطباق همراه با خلق افسرده، اضطراب، خلق توأم افسرده و مضطرب، آشفتگی رفتاری، آشفتگی توأم رفتار و هیجانات.

روشهای درمان اختلالات انطباقی

روان درمانی

روان درمانی، درمان انتخابی اختلالات انطباق است. گروه درمانی بخصوص درمورد بیمارانی که با استرس های مشابهی مواجه شده اند مفید است. رواندرمانی انفرادی فرصتی فراهم می کند تا معنای عامل استرس زا برای بیمار روشن شود، به طوری که آسیب های قبلی را بتوان بررسی و حل کرد. روان درمانی به شخص کمک می کند تا با عامل استرس زا تطابق حاصل کند و درصورت عود عامل استرس زا به صورت وسیله پیشگیری کننده ای عمل می کند.

درمورد دارو درمانی هیچ مطالعه ای برای ارزیابی کارایی این نوع مداخلات در افراد مبتلا به اختلالات انطباق انجام نشده است ولی استفاده از داروها برای درمان علایم خاصی در کوتاه مدت روش معقولی است. مصرف عاقلانه داروها می تواند به بیمار مبتلا به اختلالات انطباقی کمک کند ولی دوره های درمانی باید کوتاه باشد. بسته به نوع اختلال انطباق بسیار ممکن است به داروهای ضداضطراب یا ضدافسردگی پاسخ دهد.