هر چه از لکه زرد (ضخامت همه قسمت های شبکیه یکسان نیست. لکه زرد بخشی از شبکیه است که نسبت به سایر نقاط شبکیه فرو رفته است. در بخش مرکزی لکه زرد فقط یاخته های مخروطی وجود دارد. هر چه از لکه زرد دورتر می شویم از تراکم مخروط ها کاسته و بر نسبت میله ها افزوده می شود) دورتر می شویم تراکم مخروط ها کاهش می یابد. در واقع ما در نواحی پیرامون شبکیه کور رنگ هستیم.
انواع کور رنگی:
۱- شدیدترین نوع کور رنگی در کسانی دیده می شود که هیچ مخروط فعالی ندارند. آنان فقط از میله ها استفاده می کنند و به همین جهت هیچ رنگی را تشخیص نمی دهند. نور روز برای آن ها بسیار شدید و ناراحت کننده است. به این نوع کور رنگی کامل، زالی یا آلبینیسم گفته می شود.
۲- اغلب انواع کور رنگی، خفیف تر از کور رنگی کامل است. اگر شما رویت رنگ عادی داشته باشید، می توانید سه رنگ اصلی قرمز، آبی و سبز را تشخیص دهید. در دید دو رنگی شخص فقط از دو رنگ اصلی به عنوان معیار مقایسه و ادراک سایر رنگ ها استفاده می کند. دیدهای دو رنگی به سه دسته تقسیم می شود:
– کور رنگی قرمز: این افراد فاقد مخروط های امواج بلند هستند.
– کور رنگی سبز: این افراد فاقد مخروط های امواج متوسط هستند.
– کور رنگی آبی: این افراد فاقد مخروط های امواج کوتاه هستند.
مبتلایان به دید دو رنگی می توانند رنگ ها را ببینند اما محدوده رنگ ها در مقایسه با افراد عادی محدودتر است. افراد عادی سه رنگ اصلی را می بینند. مبتلایان به دید دو رنگی فقط دو رنگ را می بینند.
۳- دید تک رنگ آخرین نوع کور رنگی است. شبکیه چشم این افراد فقط یک نوع مخروط دارد. در نظر این افراد همه این رنگ ها یکسان هستند. این افراد نیز مانند افراد کور رنگ کامل، دنیا را به صورت سیاه و سفید می بینند.
منبع: روانشناسی احساس و ادراک
مولف: محمود پناهی شهری
ثبت ديدگاه