در تاریخ جوامع بشری، یکی از مهمترین مولفه هایی که تغییر بنیادین در زندگانی بشر ایجاد کرد و سرآغاز زندگانی اجتماعی شد، فرهنگ و تمدن بود، که یکی از مهمترین عناصر آن، قانون است. همان گونه که در کوچک ترین واحد اجتماعی بشر، یعنی خانواده، جایگاه پدرانه، منبع بایدها و نبایدها و ممنوعیت ها و به طور چکیده قانون است، در جامعه نیز، تحت لوای فرهنگ و تمدن، قانون به عنوان پدر نمادین، منبعی برای بایدها و نبایدها و ممنوعیت ها (تابوها) شد.
بالیدگی زندگانی اجتماعی
به این ترتیب افراد جامعه، این گونه پرورش یافتند که از میل هایی، چشم پوشی کنند و یا میل هایی را سازمان یافته و ساختارمند نمایند تا بالیدگی زندگانی اجتماعی را ممکن سازند. واژه ی cultur انگلیسی یا kultur آلمانی، با واژه کشاورزی هم ریشه است و از جنبه های زبان ــ روان شناسانه می توان گفت یکی از دلایل این هم ریشگی آن است، که در کشاورزی زمین را برای رشد و تحول گیاهان و باروری و ثمر بخشی آن ها آماده می کنیم.
– چشم پوشی از میل، ملالت می آورد:
در فرهنگ نیز، روان انسانی مستعد رشد و تحول و بالیدگی در ظرفیت های روانی و آفرینش های فکری و ذهنی در اجتماع انسانی می گردد؛ هر چند که هزینه این فرهنگ پذیری، چشم پوشی از میل ها و رانه های جنسی و پرخاشگری در انسان باشد؛ از این روست، که بنیانگذار روان کاوی، دکتر زیگموند فروید، از فرهنگ (تمدن) و ملالت های آن سخن گفته است، چرا که چشم پوشی از میل، ملالت می آورد؛ اما رشد و تحول جوامع انسانی در گرو آن است.
در زبان فارسی نیز، واژه ی فرهنگ از “فر” و “هنگ” (از ریشه آهیختن به معنای کشیدن) است، که مشابه واژه ی Erziehung در آلمانی است. Ziehung از فعل Ziehen، به معنای کشیدن و آهیختن است و ترکیب Er با آن، به معنای تعلیم و تربیت یا پرورش و آموزش (به بیانی دقیق تر) است.
پس فرهنگ یکی از نقش های درونی اش، پروریدن و آموزاندن است و این مساله در یک روند رخ می دهد؛ بسیاری از دستاوردهای فرهنگی، از نسلی به نسلی بدون آموزش مستقیم، اما در روندی فرهنگ پذیرانه منتقل می شود.
محارم
یکی از نخستین ممنوعیت هایی که در تاریخ بشر به تعبیر انسان شناس اثر گذار قرن بیستم، لوی استراوس، طبیعت (Natur) را به فرهنگ (cultur) تبدیل کرد، ممنوعیت زنای با محارم بود.
هرچه ما در تاریخ بشر عقب تر برویم، دایره ی محارم تنگ تر می شود؛ تا جایی که در انسان های بدوی و یا قبایل نخستین، شاید این مساله مطرح نبوده است. اما رشد و تحول فرهنگ در جوامع انسانی پدید آور این ممنوعیت گردید و این ممنوعیت، بدون آموزش مستقیم به نسل ها انتقال می یابد. تا جایی که چنین رخدادی در ساختار روان بشر مدرن، آسیب روانی به شمار می رود و رخدادش ناهنجاری های عمیق روانی بر جای می گذارد.
اگرچه دایره های شمولش هنوز هم در فرهنگ ها تفاوت هایی دارد، مثلا در فرهنگی پسرعمو و دختر عمو محرمند و در فرهنگی، عقدشان آسمانی قلمداد می گردد، اما در مورد رابطه ی جنسی در خانواده ی هسته ای، این مساله جهان شمول است. (از استثنا در قبایلی بدوی که شاید در نقاطی از جهان هنوز باشند، بگذریم) این قانون جهانی، این میل را درون خانواده ی هسته ای اخته می کند و روان باید به چشم پوشی از آن و انتقال میل به موضوع های بیرون از خانواده ی هسته ای بیانجامد.
– این محرومیت به جایگاه بر می گردد:
نکته ظریفی که در این جا مطرح است آن است که این محرومیت، به جایگاه برمی گردد نه به خون. چنانچه امروز هویت شهروندی در یک کشور به نژاد و خون مرتبط نیست، بلکه جایگاهی است که نیل به آن را روند قانونی مشخص می نماید. در خانواده نیز این گونه است؛ پدر و مادر واقعی (رئال) مطرح نیستند، بلکه جایگاه والدین (که می تواند نمادین باشد)، باید مورد توجه قرار گیرد.
فرزند خوانده وارد محیطی می شود که برای او قانون، جایگاه والدینی را تعریف کرده است و در این منظومه، نسبت این جایگاه ها ایجاب می کند که رابطه ی عاطفی، جنسی زدوده گردد، از میل چشم پوشی شود و حمایت و تعامل عاطفی ــ احساسی ــ هیجانی در فضایی ببالد که مولفه ی جنسی به گونه ای بیرونی، در آن مداخله نداشته باشد و این منظومه ی ارتباطی، فضایی را تعریف می کند، که قرار است در روان نهادینه و درون سازی گردد و تجربه ی روانی افراد از هم به گونه ای شکل می گیرد که موضوع عشق و ارضای عاطفی و نه موضوع ارضای جنسی، برای یکدیگر باشند.
حال وقتی قانون وارد ساختاری با پیشینه ای دراز مدت می گردد و رابطه ی جایگاه ها را در خانوده با نگاهی واپس روانه و پیش تمدنی، باز تعریف می کند، می تواند آسیبی جدی به ساختار روانی اعضای خانواده وارد آورد و هنجاری پیشینه مند را به چالش کشد.
مسائلی سه گانه در ارتباط پدر خوانده ــ دخترخوانده
با توجه به آن چه گفته شد، می بینیم که ورود فرزند خوانده ی دختر به خانواده در جامعه ای که قانون ازدواج پدر خوانده ــ دخترخوانده را مجاز می شمارد، مسایلی سه گانه پدید می آورد:
- زن خانواده بین نقش مادر ــ فرزندی و هوویی در نوسان قرار می گیرد؛ از این روی، رابطه ای دوسوگرایانه (عاشقانه ــ پرخاشگرانه) از جهت عاطفی شکل می گیرد که می تواند، رشد و تحول کودک و به سوی رسش جسمانی رفتنش، بار پرخاشگری را بر روان مادر سنگین تر سازد.
- پدر خانواده بین نقش پدر ــ فرزندی و همسری، می تواند دچار اغتشاش گردد؛ چرا که در تعامل قانون ــ میل قانون جدید، ممنوعیت آور نیست و از جهت روانی می تواند بالقوه در فرد نقش فرزندی را کمرنگ و نقش همسری را پررنگ سازد.
- از همه فاجعه بار تر آن که، فرزند در برهه ی تحول روانی جنسی ادیپال (حدود ۴تا ۶ سالگی) که باید ممنوعیت زنای محارم را بپذیرد و قانون یا پدر نمادین برای او شکل بگیرد، دچار بحران می گردد؛ چرا که قانونی، به میل به پدر، مشروعیت همسرانه می بخشد و تثبیت در این برهه را مهیا می سازد که زمینه ساز بسیاری از اختلال های روانی می تواند شود.
امنیت روانی
در تمام حالت های یاد شده، امنیت روانی در فضای خانواده دچار تهدیدی جدی می گردد و در سطحی گسترده تر، تهدید اجتماعی می شود و نگرش و بازخوردی منفی در زنان برای پذیرش فرزند خواندگی پدید می آورد، که این خود نیز آسیبی جدی می باشد؛ چرا که کودکان، از بالیدن در فضای خانواده که می تواند در بهداشت روان و جسم و آینده ی آنان موثر باشد، محروم می گردند.
امید آن که با تلاش علمی و اجتماعی متخصصان، به ویژه متخصصان حوزه های علوم روان شناختی، جامعه شناختی و حقوق، چنین قانون واره ای آسیب زا و عقب مانده تصویب و اجرا نگردد.
ثبت ديدگاه