در طول زندگی، حتما با افرادی برخورد کرده اید که بسیار گوشه گیرند و ارتباط کمی با دیگران دارند. به این افراد مردم گریز گفته می شود. شیوع این اختلال بالاست، به طوری که ۱ تا ۱۰ درصد از جمعیت عمومی به آن مبتلا هستند…
افراد مردم گریز تمایل فراوانی به داشتن رابطه با دیگران دارند
هر چند این افراد خجالتی هستند، ولی غیر معاشرتی نیستند و حتی تمایل فراوانی به داشتن رابطه با دیگران دارند؛ ولی دلشان می خواهد دیگران تضمین های بسیار محکم و غیرمعمول به آن ها بدهند، مبنی بر این که بدون هیچ گونه خرده گیری و انتقادی، آن ها را بپذیرند.
این بیماران، حساسیت مفرطی به طرد شدن از سوی دیگران دارند و صفت شخصیتی عمده آن ها، کم رویی است. در صحبت کردن این افراد، عدم قطعیت و فقدان اعتماد به نفس واضح است و معمولا با تواضع و شکسته نفسی حرف می زنند.
خیلی وقت ها ممکن است اظهار نظرهای دیگران را طوری تفسیر کنند، که گویی تحقیر یا توهین به آن ها بوده است.
این افراد معمولا مشاغل حاشیه ای را انتخاب می کنند، پیشرفت چندانی در کار خود نمی کنند و به دنبال اقتدار بیشتر هم نمی روند. این افراد معمولا هیچ دوست صمیمی ندارند…
روان درمانی
در روان درمانی این بیماران، باید رابطه اعتماد آمیزی با آن ها ایجاد کرد. سپس باید در برابر ترس آن ها، به ویژه ترسی که از طرد شدن دارند، موضعی پذیرا و تایید کننده اتخاذ کرد و در نهایت بیمار را تشویق کرد که از لاک خود بیرون آید، تا بر آنچه از دید او تحقیر و طرد و شکست جلوه می کند، پیروز گردد.
افراد مردم گریز
بیمار باید مهارت های اجتماعی تازه ای را که به وی آموخته می شود، در خارج از جلسه درمان تمرین کند؛ اما باید مواظب بود تا بیمار دچار شکست نشود و اعتماد به نفس وی خراب تر نگردد.
گروه درمانی و جرات آموزی نیز مفیدند. جرات آموزی هم یکی از اشکال رفتار درمانی است که به بیمار می آموزد نیازهای خود را با صراحت بیان کند و اعتماد به نفس خود را ارتقا دهد…
دارو درمانی
اگر بیمار دچار اضطراب و افسردگی شده باشد، می تواند تحت نظر روانپزشک از داروهایی چون آتنولون و در بعضی از موارد، از خانواده بتا بلوکرها یا دوپامینرژیک استفاده کند.
داروهای سروتونرژیک، می توانند حساسیت بیمار به طرد شدن را کم کنند و داروهای دوپامینرژیک به صورت نظری می توانند رفتار جستجوی تازگی را در این بیماران ایجاد کنند…
ثبت ديدگاه