یکی از چالش های والدین در رفتار با کودکان نام گذاری اندام های جنسی است. طیف وسیعی از والدین سؤالات بی شماری در مورد نامیدن اعضای بدن کودکان دارند؛ سؤالاتی از قبیل اینکه «کودکان بیشتر در چه سنی علاقه به نام اندام های جنسی و عملکردهای بدنی نواحی تناسلی خود دارند؟»، «بهترین واژگان برای نامیدن نواحی تناسلی کودکان چیست؟» «آیا اصطلاحات عامیانه و مصطلح میان بزرگسالان به کودک گفته شود؟»
کوشش شده است در این مقاله به پرسش‌های فوق پاسخ داده شوند…
امروزه بسیاری از والدین با هجوم اطلاعات متفاوت در مورد نامگذاری اندام های جنسی در کودکان روبرو می‌شوند. دغدغه نامگذاری اندام های جنسی در والدین امری طبیعی است. نحوه نامیدن اندام های جنسی یکی از مهم‌ترین بخش‌های تربیت جنسی به شمار می‌رود…
۴ تا ۵ سالگی
کودکان در حدود ۴ تا ۵ سالگی شروع به استفاده از زبان می کنند تا بخش‌های خصوصی بدن همچون آلت تناسلی و نیز عملکردهای بدنی مانند ادرار و مدفوع کردن را بنامند. در این سن بسیار ضروری است که واژگان صحیح و مناسبی را برای بخش‌های خصوصی بدن و عملکردهای آن به کودکان بیاموزیم.
با توجه به پژوهش‌های صورت گرفته در ادبیات کودکان دنیا واژه‌های مرسوم، متعارف و شناخته شده‌ای مانند «دیکی، هینی، سیسی و سوزی» برای اندام های تناسلی کودکان استفاده می‌شود که برای کودکان معمول و مطبوع است.
نکاتی برای آموزش واژه ها
متأسفانه در ایران این واژه ها برای کودکان ارائه نشده است. بهتر است والدین عزیز در آموزش به کودکان این سنین به نکات زیر دقت کنند:
– از به کارگیری اصطلاحات عامیانه، زشت و نامناسب که با سن کودک همخوان نیست، حتی به صورت شوخی بپرهیزید.
– از واژه‌های مؤدبانه و مناسب استفاده کنید؛ برای مثال به کودکان واژه ها و الفاظ مناسبی را برای اندام های جنسی خود همچون «باسنم» یا «پشتم» یا برای عملکردهای بدنی واژگانی مثل: «جیش»، «جیش کوچک و بزرگ» آموزش داده شود.
منابع:
سلحشور، ماندانا. (۱۳۸۴). اهمیت تربیت جنسی کودکان و نوجوانان در خانواده. ماهنامه آموزشی تربیتی، ۳۱۵، ۴۵-۴۰.
کریمی، علی. (۱۳۹۲). سلامت جنسی در کودکان و نوجوانان راهنمای عملی والدین و معلمان در تربیت جنسی کودکان و نوجوانان (چاپ هفتم). تهران: انتشارات رسانه تخصصی.
ثبت ديدگاه