رفتار نوع دوستی مستلزم صرف وقت، مال، یا کوشش خود برای دیگران است به ویژه برای کسانی که امکان جبران بخشش ما را ندارند. باید دید این گونه رفتار چگونه به افراد آموخته می شود. یک راه این است که مردم افراد مورد احترام یا علاقه ی خود را در حال انجام دادن رفتارهای نوع دوستانه ببینند و از آنها سرمشق بگیرند. سپس، به سبب انجام دادن آن رفتار به وسیله دیگران، تحسین و ستایش شوند و احترام دوست و آشنا به سبب آن رفتار به خود جلب کنند. به طور خلاصه، این افراد به سبب نوع دوستی خود پاداش های گوناگون دریافت می کنند. کسی که مبلغ زیادی برای ساختن مدرسه ای خرج کرده است و در برابر، نام خود را روی آن مدرسه می گذارد، همین باقی ماندن نام، برای او بیش از پولی که خرج کرده است، پاداش دهنده است.
گروهی از افراد نوع دوست و بخشنده ترجیح می دهند ناشناس باقی بمانند که بهترین نوع بخشش همان است. در کتاب های دینی به خصوص بر مزیت این گونه بخشش تاکید بسیار شده است و حدیث ها و داستان های فراوانی در این مورد بیان شده است.
انجمن های خیریه، به ویژه در کشورهای غربی، برای برانگیختن این نوع احساس در مردم شیوه های خاصی برای پاداش دادن دارند. برای مثال در یکی از پرورشگاه های کودکان بی سرپرست، به کسی که مبلغ کمی به پرورشگاه هدیه کند، عنوان «دوست بچه های یتیم» و به کسانی که کمی بیشتر بپردازند لقب و عنوان«مادر یا پدر بچه های یتیم» و عاقبت کسی که مبلغ قابل توجهی هدیه کند لقب و عنوان «بنیان گذار پرورشگاه» را می دهند. به طور کلی به رفتار نوع دوستی در بیشتر جوامع پاداش زیادی می گیرد و همین پاداش های مستقیم یا غیر مستقیم است که مردم را به آموختن آن ترغیب می کند.
ثبت ديدگاه