فرار کودکان
فرار کودکان یا نوجوانان از منزل در واقع زیر پا گذاشتن مقررات خانوادگی است و مسلماً رفتاری عادی و طبیعی نیست. فرار اغلب به علت ترس، خشم یا انتقام جویی در مقابل عوامل مخرب و آشفته خانوادگی است که کودک برای مدت کوتاهی مکان‌های دیگر را به منزل خود ترجیح می‌دهد.
در مشاوره کودک و نوجوان رسیدگی و روان‌درمانی کودک و والد از اهمیت بالایی برخوردار است. از نظر قانونی هر کودک و نوجوان کمتر از ۱۸ سال که بدون رضایت والدین منزل یا محل زندگی خود را ترک کند مقصر یا بزهکار شناخته می‌شود.
علت فرار کودکان یا نوجوانان
- کودکی که در مدرسه نمرات کم گرفته است و بارها به دلیل نمرات کم یا مردود شدن تنبیه و سرزنش شده و احیاناً از پدر کتک‌خورده است، یا برای تنبیه او را در اتاقی حبس کرده و به وی غذا نداده‌اند به علت ترس به منزل برنمی‌گردد، زیرا به خوبی می‌داند چه چیزی در انتظار او است؛ بنابراین در حین ترس و اضطراب و بلاتکلیفی شدید تصمیم می‌گیرد فرار کند.
- کودکانی که بارها بدون گناه و تقصیر تنبیه شده‌اند یا از انجام تقاضاهایی بیش از ظرفیت و توانایی‌شان عاجز بوده‌اند به علت ترس و انتقام‌جویی و برای خودداری از انجام وظایف سنگین فرار را بر قرار ترجیح می‌دهند.
- کودکان طرد شده که مرتباً از طرف والدین یا برادران و خواهران بزرگ‌تر خود تحقیر می‌شوند در عالم خیال خود برای جلب ترحم و محبت اعضای خانواده در مدت غیبت خود، از خانه فرار می‌کنند. چنانچه اوضاع خانواده این افراد بهبود نیابد برای همیشه فرار می‌کنند.
- بعضی دختران نوجوان بر اساس یک رشته تخیلات واهی و به تصور اینکه وارد عالم جدید شوند و شهرتی کسب کنند از خانه فرار می‌کنند. یا دختران جوانی که به علت عدم رضایت و ازدواج فرار می‌کنند و به محیطی خالی از کشمکش پناه می‌برند؛ و برای حفظ خود و یا داشتن پشتیبان، کارشان به فحشا می‌انجامد. در روند فرار از خانه، پسران ممکن است به دست مردان هم جنس باز گرفتار شوند.
فرار کودکان نشانه چیست؟
در واقع فرار کردن نشانه پناه بردن به چیزی دیگر است. کودک در حقیقت به دنبال مهر و محبت می‌رود. به عبارتی فرار گریزی از کشمکش و عوامل هیجان‌آور است. فرار در سنین قبل از بلوغ به صورت فردی، دو نفره و یا گروهی صورت می‌گیرد.
در صورتی که فرار گروهی باشد، فردی به‌عنوان رهبر گروه را هدایت می‌کند و برای تهیه پول و وسایل به فعالیت‌های دست می‌زنند که اغلب بزهکارانه و ضد اجتماعی است. البته این حالت بیشتر در افراد تلقین‌پذیر و مبتلا به اختلالات شخصیتی دیده می‌شود. فرار ممکن است با آگاهی، تصمیم قبلی یا بدون آگاهی و تصمیمی باشد که درحالت دوم دلیل این رفتار ضربه‌های مغزی، مبتلایان به اسکیزوفرنی، هیستری و خصوصاً بیماران مصروع دیده می‌شود.
ثبت ديدگاه