هر سن ، یک ترس

ترس کودکان

ترس کودکان در زمینه های مختلفی وجود دارد. ایزابل آلنده می نویسد: «دوران کودکی من دوره ی ترس های بیان نشده بود» ترس از خدمتکار بی رحم خانواده، ترس از شیطان، ترس از اینکه مادرش بمیرد و پدرش بیاید و او را برگرداند، ترس از عموهای آزارگر، ترس از کولی ها و ترس از کارهایی که مردان بد می توانستند با دخترهای کوچک انجام دهند.

ترس کودکان بسیار شایع اند. بیشتر کودکان ۲ تا ۴ ساله از حیوانات به ویژه سگ ها می ترسند. کودکان ۶ ساله معمولا از تاریکی می ترسند. سایر ترس کودکان عبارتند از: ترس از توفان و رعد و برق، ترس از پزشک و ترس از موجودات خیالی. بیشتر این ترس ها با بزرگ تر شدن کودکان و از بین رفتن احساس ناتوانی، ناپدید می شوند.

ترس کودکان خردسال بیشتر از زندگی به شدت خیالی و گرایش آنها به درآمیختن صورت ظاهر با واقعیت ناشی می شود. گاهی چنان تحت تأثیر تخیلات قرار می گیرند که از حمله ی یک شیر یا از رها شدن نگران می شوند. کودکان خردسال از چیزهایی ترسناک مانند هیولاهای کارتونی بیشتر از چیزهایی که می توانند آسیب زیادی وارد کنند مانند انفجار اتمی می ترسند. معمولا ترس کودکان بزرگ تر، واقع گرایانه است و بیشتر با ارزیابی خود رابطه دارد مانند ترس از رد شدن در امتحان. زیرا می دانند که دیگران در حال ارزیابی آنها هستند.

مقاله مرتبط: ترس از مدرسه در کودکان

مقاله مرتبط: ترس از ازدواج دارم

علت ترس کودکان

ترس ها ممکن است ناشی از تجربیات شخصی یا شنیدن تجربیات دیگران باشند. یک کودک پیش دبستانی که مادرش بیمار و بستری است، ممکن است از شنیدن داستانی درباره ی مرگ یک مادر، حتی اگر مادر یک حیوان باشد، ناراحت شود. اغلب مواقع ترس ها از ارزیابی خطر ناشی می شوند، مانند احتمال اینکه سگی کودک را گاز بگیرد، یا ناشی از رویدادهایی هستند که برای کودک اتفاق افتاده اند، مثل موقعی که یک خودرو کودک را زیر می گیرد و او بعدها می ترسد از خیابان عبور کند. کودکانی که از زلزله، آدم دزدی یا رویدادی ترسناک جان سالم به در برده اند، ممکن است از رخداد دوباره ی آن در آینده بترسند.

والدین می توانند به وسیله ی القای حس اعتماد و احتیاط در حد معمول آن و بدون حمایت بیش از اندازه و همچنین با غلبه بر ترس های غیرواقع گرایانه ی خود، به جلوگیری از ترس های کودکان کمک کنند. آنها می توانند با اطمینان آفرینی و از طریق تشویق بیان آزادانه ی احساسات، به کودک ترسو کمک کنند. تمسخر (تو چه جور پسری هستی) اعمال فشار (ببین چه سگ قشنگی است، به تو صدمه ای نمی زند) و ترغیب منطقی (نزدیک ترین خرس از ما ۳٠ کیلومتر دورتر و در باغ وحش داخل قفس است) فایده ای ندارد. کودکان تا پیش از دبستان نمی توانند خودشان را متقاعد کنند، چیزی که از آن می ترسند واقعی نیست.