قصه گویی برای کودکان

مزایای قصه گویی برای خود والدین

کودکان دو ساله خیلی زود به شنیدن داستان ها یا شعرهای کودکانه علاقه نشان می دهند. داستان های مخصوص کودکان نوپا نباید طولانی یا پیچیده باشد. ممکن است داستان تنها بازتاب کارهای روزانه، مثل تهیه ی غذا یا غذا پختن، باشد. وقتی کودکان بزرگتر می شوند می توانید داستان هایی با حوادث و شخصیت های بیشتری برایشان بگوئید. برای مثال، سه ساله ها اغلب از شنیدن داستان های واقعی درباره ی کودکی خود یا بقیه ی اعضای خانواده خوششان می آید. تا سن هفت سالگی، برای بچه‌ها می‌توانید قصه‌هایی به روش آهنگین و ریتمیک بگوئید که در آن ها کلمات کلیدی تکرار شوند. برای این گروه سنی، اغراق در بیان و نشان دادن قصه با حرکات مناسب نیست چون ممکن است بترسند و دچار کابوس شوند.

به نظر رودلف اشنایدر بچه های دبستانی می توانند با اغراق بیان کردن داستان را بپذیرند و از آن لذت ببرند. بچه ها عاشق حرکات بیانی با دست، تغییر حالت و احساس با صورت، و صداهای زمینه و جلوه های صوتی هستند. برای اینکه شخصیت ها و حوادث را برای بچه ها زنده کنید می توانید از این عناصر استفاده کنید. به یاد داشته باشید که این عناصر را در یک داستان همیشه مثل هم استفاده کنید تا بچه ها آن ها را یاد بگیرند و به خاطر بیاورند.

مقاله مرتبط: درمان ترس کودک با یک قصه

مقاله مرتبط: قصه درمانی برای کاهش ناخن جویدن

بچه ها برخلاف بزرگسالان عاشق شنیدن چند باره ی داستان هایی هستند که دوست دارند.

هنر قصه گویی نیازمند آن است که خودتان افسانه های زیادی بخوانید. با قصه گویی نه تنها دل و جان کودکان را شاد می کنید، بلکه کودک درون خود را هم می پرورید. شما پی می برید که افسانه ها و داستان های درمان بخش به درد خودتان هم خواهد خورد. برای یافتن داستان مناسب به هیچ کوشش ذهنی نیازی نیست. به ضمیر ناخودآگاه و به توانایی های درونی خود برای یافتن داستان مناسب اعتماد کنید. قصه گویی فعالیت جالبی است که پیوند کودک- ولی را مستحکم می سازد.