تشخیص بیش فعالی
برای تشخیص بیش فعالی چه راههایی وجود دارد؟ آیا علم می‌تواند پیش‌بینی کند که چه کسانی دچار ADHD خواهند شد؟چه می‌شد اگر ما قادر بودیم پیش‌بینی کنیم که چه کسی بیشتر در معرض ابتلا به بیماری آلزایمر یا ADHD است؟ (حتی قبل از اینکه علائم شناختی یا رفتاری شروع به توسعه کنند؟)
اگر ما هشدار پیشرفته‌ای داشته باشیم، چگونه باید بهتر درمان کنیم، سرعت را کم کنیم یا شاید از شرایط توسعه کامل جلوگیری کنیم. خوب، دانشمندان در حال مطالعه نشانگرهای زیستی همراه با ADHD یا بیماری آلزایمر، و طیف وسیعی از شرایط دیگر هستند.
روش‌های تشخیص بیش فعالی و نقص توجه
نشانگرهای زیستی در تشخیص بیش فعالی
امروزه جستجو برای نشانگرهای زیستی در تشخیص بیش فعالی یک موضوع داغ در علم و پژوهش است. واژه نشانگر، تلفیقی از “نشانگر بیولوژیکی” به معنای یک شاخص کلیدی است که بر حضور یا احتمال بعدی گسترش یک اختلال پزشکی یا رفتاری دلالت دارد. مزایای هشداردهنده پیشرفته بسیار واضح و بدیهی است. ما درباره نشانگرهای زیستی قابل اعتماد برای زوال عقل یا سرطان، یا برای اختلالات عصبی مثل اوتیسم و ADHD صحبت می‌کنیم.
بنابراین آیا نشانگرهای زیستی برای تشخیص بیش فعالی، ADHD وجود دارد؟ اگر چنین است، ممکن است آن‌ها به ما چه بگویند؟
- نتایج مطالعات اخیر نکات جالبی برای اندیشیدن به ما داده‌اند. از آنجا که ADHD یک اختلال رشدی است که باید ابتدا در کودکی یا اوایل نوجوانی پدیدار شود (نمی‌تواند برای اولین بار در دوران بزرگ‌سالی دیده شود)، جستجو برای نشانگرهای زیستی ADHD در کودکان متمرکزشده است.
- ADHD در پسران بیشتر از دختران تشخیص داده‌شده و نیز تعدادی از مطالعات نشانگر این نابرابری جنسیتی هستند. در صورتی که این تحقیق به شدت بر ADHD در جوانان متمرکز شده است، اهمیت این اثر برای بزرگ‌سالان مبتلابه ADHD، اینکه آن می‌تواند به ما بگوید محدوده این اختلال بیش از کل عمر ما ست، قابل‌توجه است.
- یک مطالعه اخیر نشانه‌های زیستی ADHD از چین، شامل اصلاح اسکن MRI به آنچه که تصویر برداری عملکرد مغزی نامیده می‌شود به دنبال تفاوت در فعالیت مغزی در پسران مبتلا به ADHD و مقایسه با پسرانی که این اختلال را ندارند انجام شده است.
فعالیت مغز در تشخیص بیش فعالی
فقط یک مطالعه در آوریل ۲۰۱۴ از ژورنال رادیولوژی توسط کوای یانگ گونگ و همکارانش در چین منتشر شده، نشان می‌دهد که اسکن MRI عملکردی قابل اعتماد برای ارائه تشخیص زود هنگام ADHD فراهم می‌کند. این نسخه ویژه از MRI اجازه می‌دهد تا دانشمندان به برخی از انواع گسترده‌ای از عملکرد (مانند سوخت‌وساز بدن) در زمان حال نگاه کنند به جای فقط ساختمان مغز که MRI به طور منظم انجام می‌دهد، به‌عبارت‌دیگر آن بیشتر شبیه تماشای یک ویدئوی خیلی کند از آنچه مغز انجام می‌دهد، است نه تنها یک تصویر کلی از آنچه که به نظر می‌رسد.
مقاله مرتبط: عوامل ایجاد بیش فعالی/ نقص توجه
مقاله مرتبط: نشانه های پنهان بیش فعالی در دختران
یک گروه تحقیقاتی فعالیت‌های مغز را در ۳۳ پسر رنج سنی ۱۶-۶ سال که ADHD داشتند در برابر ۳۲ پسر همان رنج سنی که به ADHD مبتلا نبودند را مقایسه کردند. دانشمندان دریافتند که پسران با ADHD اختلالات عملکرد در چندین منطقه مغز و مدارهایی که میدانیم در برنامه‌ریزی و انگیزه کنترل و رفتارها درگیر می‌شود، داشتند. فرد مبتلا به ADHD اغلب نه تنها با تمرکز و حواس‌پرتی، بلکه با مدیریت زمان و سازمان‌دهی و کنترل امیال درگیر و در حال منازعه است.
شاخصهای زیستی دیگر در تشخیص ADHD
یک مقاله پیشین درباره نشانگرهای زیستی از ADHD در جای دیگر مشاهده می‌شود. این دانشمندان بر نتایج بزرگ تصویری MRI بحث شده مطالعه قبلی در بالا تمرکز نمی‌کنند، در عوض آن‌ها آن را بیشتر به سطح سلولی پائین می‌آورند.
مروری علمی بر نشانگرهای زیستی ADHD به‌وسیله کاتیا اسکاسیلاتی و یک تیم از همکاران ایتالیایی و آمریکایی به تعدادی از نشانگرهای زیستی دیگر برای ADHD اشاره دارد. مقاله آن‌ها یک بررسی سیستماتیک از دیگر مطالعات گذشته منتشر شده در مورد موضوع است و آن در مجله آکادمی روان‌پزشکی آمریکایی کودکان و نوجوانان در سال ۲۰۱۲ منتشر شد.
آن‌ها نتیجه گرفتند که تعدادی از نشانگرهای زیستی ممکن است با علائم ADHD مرتبط باشد ازجمله انتقال‌دهنده عصبی نوراپی نقرین، یک آنزیم که MAO نام دارد که نوروترانسمیترهایی مثل دوپامین، اپی نفرین و نوراپی نفرین، کورتیزول و روی را غیر فعال می‌سازد. نوروترانسمیترهای ذکر شده در بالا تنها مخصوص ADHD نبوده، آن‌ها با طیف وسیعی از اختلالات دیگر از افسردگی تا اسکیزوفرنی همراه هستند.
مقاله مرتبط: ارثی بودن بیش‌فعالی
نشانگر زیستی دیگر
برخی از نشانگرهای زیستی ممکن دیگر از ADHD، گرچه نیازمند مطالعات بیشتری است، شامل یک ماده شیمیایی اغلب مرتبط با مصرف غذا (نوروپپتید Y) و DHEA است. بدن‌سازان و طرفداران ورزش ممکن است قبلاً از DHEA شنیده باشند. آن به‌عنوان یک عامل عضله سازی استفاده‌شده است و برای استفاده از سوی برخی از سازمان‌های ورزشی دانشگاهی و حرفه‌ای ممنوع شده است. بر طبق MayoClinic.org، DHEA یک هورمون آدرنال است که باعث تولید برخی از هورمون‌های مردانه و زنانه است. پس آسان است ببینیم که چرا برای ورزشکار ممنوع است.
بنابراین یک نشانگر زیستی ممکن، سطوح پائین تر از DHEA با ADHD در ارتباط است اما مثل همه این یافته‌ها به این معنی نیست که لزوماً DHEA باعث ADHD است. سطوح پائین DHEA با افسردگی، بیماری‌های قلبی و نیز پیری طبیعی همراه است، بعلاوه ممکن است یک وابستگی بین DHEA (هر یک از مواد ذکرشده) و علائم ADHD وجود داشته باشد بدون آنکه لزوماً دلیل آن علائم باشد.
مقاله مرتبط: درمان حرفه‌ای بیش فعالی
نکات آخر در تشخیص
قدرت بالقوه یک نشانگر برای هر شرایط دیگری این است که به ما در تشخیص بهتر و زودهنگام فرد در معرض اختلال کمک می‌کند. در حال حاضر ما فقط بعد از زمانی که علائم شروع به گسترش کنند احتمال ابتلا فرد به ADHD یا آلزایمر را در نظر می‌گیریم. بعلاوه تحقیق درباره نشانگرها پیچیدگی و چند بعدی بودن لینک‌ها و علل احتمالی این اختلال‌ها را به ما نشان داده است.
در حال حاضر هیچ راه سریع مشخصی برای تشخیص بیش فعالی وجود ندارد اما در آینده شاید با یکی در نظر گرفتن ترکیب نشانگرهای قابل‌اعتماد راهی باشد. برای ADHD و بسیاری از شرایط دیگر، نشانگرهای زیستی ارتباط به اختلال دارند بدون اینکه مستقیماً موجب آن باشند. این با یک رابطه سببی واقعی، مانند نیاز و پیمان ویروس HIV به توسعه ایدز یا یک الگوی ژنتیکی خاصی که در یک فرد به منظور توسعه بیماری هانتینگتون مورد نیاز است مقایسه می‌شود.
وعده می‌دهیم که به‌زودی استفاده از نشانگرهای زیستی در دقت در تشخیص و توسعه مؤثرتر یا حتی درمان پیشگیرانه بهبود خواهد یافت. تحقیق در مورد نشانگرهای زیستی در مراحل ابتدایی است که آن را یک ظرفیت بالقوه برای یک آینده بهتر در تشخیص و مدیریت ADHD نگه می‌دارد.
متخصصین مرکز مشاوره اکسیر با استفاده از روش‌های علمی و تایید شده در جهت تشخیص بیش فعالی در خدمت شما عزیزان هستند.
ثبت ديدگاه