همدلی در کودکان

همدلی

همدلی یک توانایی هیجانی است که در اوایل کودکی مشاهده می شود. در سال های پیش دبستانی همدلی محرک مهمی برای رفتار نوعدوستانه می شود: اعمالی که دیگری از آن بهره مند می شود بدون این که فرد انتظار پاداش از آن داشته باشد.

همدلی در کودکان

کودکان پیش دبستانی، در مقایسه با کودکان نوپا، برای منتقل کردن احساس های همدلانه ی خود بیشتر به کلمه ها تکیه می کنند، و این موضوع نشان دهنده ی همدلی فکورانه است. رفتار نوعدوستانه هم به سرشت و هم به تجربه ی اولیه ربط دارد. کودکانی که معاشرتی و جسور هستند و به خوبی می توانند هیجانات خود را کنترل کنند، به کسانی که در حالت پریشانی هستند بیشتر کمک می کنند و آن ها را تسلی می دهند.

در مقابل، کودکانی که در کنترل کردن هیجان های خود ضعیف هستند، کمتر همدردی و رفتار نوعدوستانه نشان می دهند. والدینی که صمیمی و دلگرم کننده هستند و با فرزندان شان از روی همدلی و با عاطفه برخورد می کنند، فرزندان آن ها نیز به پریشانی دیگران به همین صورت واکنش نشان می دهند و این رابطه تا نوجوانی و اوایل بزرگسالی ادامه می یابد.

در مقابل، فرزندپروری خشم آگین و تنبیهی، با اختلال در همدلی و همدردی در سنین اولیه، ارتباط دارد. پژوهشگران در یک بررسی، کودکان پیش دبستانی را در یک مهدکودک مشاهده کردند که با آن ها بدرفتاری جسمی شده بود. این کودکان در مقایسه با کودکانی که با آن ها بد رفتاری جسمی نشده بود، به ندرت علائم همدلی را نشان دادند. در عوض آن ها به ناخشنودی یک کودک همسال، با ترس، خشم، و حملات بدنی پاسخ دادند. واکنش های این کودکان شبیه رفتار والدین آن ها بود، زیرا هر دو به عذاب دیگران به صورت بی عاطفه پاسخ می دادند.