- ما تمام و کمال متولد می شویم.
- در طى تربیت فرایند اجتماعى شدن و مراحل رشد، توسط مراقبان اولیه، مجروح می شویم.
- ما داراى تصویرى مرکب، از تمامى صفات مثبت و منفى مراقبانمان، در عمق ناخودآگاهمان هستیم که ایماگو نامیده میشود. همانند طرح پیش ساخته ناخوداگاه، از شخصى که میخواهیم شریک ما در رابطه اى متعهدانه و صمیمانه باشد.
- ما به دنبال کسى می گردیم که مطابق ایماگوى ما باشد و او کسى است که با تصویر مرکب ما از مراقبان اولیه مان مطابقت داشته باشد؛ این مساله مهمى است، چرا که ازدواج و تعهد ما به منظور شفا یافتن از جراحات و تکمیل آن کار ناتمام دوران کودکیست. والدین ما همان هایى هستند که ما را زخمى کردند، ولى یک شریک عشقى که با خصایص آن ها همخوانى داشته باشد، جایگزین آن ها خواهد شد.
یک عشق رمانتیک همه چیز است…
- عشق رمانتیک همانند درى است به سمت یک رابطه متعهدانه و یا ازدواج و یک راه طبیعى است که ما را به یک همسر عالى متصل میکند؛ به هدف شفاى احتمالى ما.
در ایماگو، به تحلیل روابط زناشویی با همسر و والدین و ارتباط متقابل با نگاهی جزم اندیشانه پرداخته می شود.
از آنجایی که روندی تحلیلیست، مانند آنچه از بدیهیات فروید به یاد داریم، تقریبا جز نظریاتی است که انسان را مقهور و کم اراده میداند و هر آنچه در روابط با والدین و ذهنیات باپدر و مادر هست را در انتخاب همسر، روابط زناشویی، روابط عاشقانه، زوج درمانی، رابطه آبژه ها و… موثر می داند و دیدگاهی است که فقط در زوج درمانی کاربرد دارد…
ثبت ديدگاه