آیا فرزند شما تحمل شکست ندارد؟

تحمل شکست

فرزندم تحمل شکست را ندارد. وقتی فرزندم در یک بازی می بازد، همه از آن مطلع می شوند. چه در بازی های قهرمانی و چه در بازی های «دوستانه»، اگر ببازد، کنترل خود را از دست می دهد، بی نهایت ناراحت می شود، همه را متهم به تقلب می کند و انواع دلایل «بی انصافی» را در مورد بازی پیدا می کند. چه کار کنم تا مسائل برایش روشن شود؟ فکر کنید: هیچ کسی باختن را دوست ندارد، اما آموختن اینکه چگونه زیبا ببازیم، مهارتی نیازمند گذشت زمان، بلوغ و تمرین است.

نحوه آموزش تحمل شکست به کودکان

۱. مراقب پیام هایی باشید که فرزندتان در مورد بردن و باختن در خانه دریافت می کند. جملات بی غرضی مانند «بازنده به هیچ دردی نمی خورد» یا « شرط می بندم که می توانم قبل از تو این کار را تمام کنم» می تواند پیامی اشتباه در مورد باخت به او بدهد. برخوردتان و همین طور برخورد دیگر بزرگسالان مهمی را که بر فرزندتان تأثیر دارند، بررسی کنید. آیا وقتی برنده می شوید، شور و هیجان بیش از اندازه ای دارید و وقتی بازنده می شوید بد اخلاق و بی حوصله اید؟ آیا وقتی کاری بر وفق مرادتان پیش نرفت، ناامیدی خود را نشان می دهید و وسائل بازی را پرت می کنید؟ آیا وقتی تیم مورد علاقه تان برنده می شود، بیش از حد خوشحال می شوید، اما وقتی می بازد، شدیداً نا امید می شوید؟ چه پیام هایی در مورد برد و باخت می فرستید؟

مقاله مرتبط: مراحل تغییر دادن رفتار کودکان

۲. وقتی با فرزندتان بازی می کنید، بیش از اندازه ی لازم مراقب او نباشید و اجازه ندهید که همیشه برنده شود. باختن در دایره ی امن محیط خانواده، باعث می شود تا کودک دریابد که حتی وقتی برنده نیست، مورد علاقۀ شما و برایتان ارزشمند است.

۳. برای غمگین بودن فرزندتان به هنگام باختن، ارزش قائل شوید: « بله، هیچ کس باختن را دوست ندارد!» با صمیمیت دربارۀ جنبه های جالب بازی یا آنچه که از آن لذت برده اید صحبت کنید و به او در عبور از این مرحله کمک کنید. زمانی که فرزندتان برنده شده بود ، به یادش بیاورید و بگویید باز هم می تواند برنده شود.

۴. مراقب باشید هیچ فرد بزرگسالی در خانواده، فرزندتان را با خواهر، برادر یا دوستی که بازیکن بهتری است، مقایسه نکند. جملاتی که به باخت کودک ارزش می دهند و به این منظور بیان می شوند که کودک احساس بهتری پیدا کند، در واقع وضعیت را بدتر می کنند. جملاتی مانند: «فرانک هیچ گاه قبلاً این بازی را انجام نداده بود» یا «لوسی کوچکترین بازیکن تیم است» و حتی جملاتی ظریف نیز می توانند به جای کمک به کودک برای داشتن احساسی بهتر، باعث احساس حقارت او شوند.