درمان روان نمایشگری

اسکیزوفرنیا

اسکیزوفرنیا یکی از اختلالات روانی است که نزدیک به یک درصد جمعیت عمومی مبتلا به آن هستند و این اختلال در همه گروه های اجتماعی می تواند پدیدار شود. اسکیزوفرنیا معمولاً پیش از ۲۵ سالگی آغاز می شود و تا پایان عمر باقی میماند. این بیماری دارای علائمی همچون توهم ها، هذیان ها، فقر کلامی، بی انگیزگی و سطحی شدن حالت های عاطفی بیماران است. ترکیبی از عوامل مادر زادی همراه با علایم محیطی در بروز اسکیزوفرنیا نقش دارند.

اختلال روان پریشی

جنگ مجروحانی به جای می گذارد که گاه آنان را در دوره هایی از زندگی یا برای همیشه با مشکلات جسمانی ــ روانی مواجه می سازد. این مشکلات پیامدهای درونی و رفتاری متعددی برای فرد جانباز به همراه دارد. دسته ای از افراد یا رزمندگانی که عواملی زمینه ای برای بروز اختلالات روان رنجوری یا روان پریشی دارند، برخورد با عوامل استرس زا به خصوص جنگ به عنوان عامل آشکارساز آن ها قرار می گیرند و دارای اختلالاتی می شوند که از گروه روان رنجوری ها می توان از اختلال های افسردگی، اضطراب فراگیر، وسواس، واکنش تبدیلی، اختلال سازگاری و نوروز جبرانی و غیره را ذکر کرد و از گروه روان پریشی ها می توان از اختلال اسکیزوفرنی، اختلال خلقی، اختلال هذیانی و اسکیزوافکتیو را نام برد.

روان نمایشگری

رویکرد روان نمایشگری ترکیبی از هنر، بازی، حساسیت عاطفی و تفکر صریح است، که با تسهیل رهاسازی عواطف حبس شده، به افراد در کسب رفتارهای جدید و مؤثرتر و گشودن راه های نامکشوف حل تعارض و همچنین شناخت قالب خویشتن کمک می کند. اگر مراجعه کننده بداند که بیرون ریختن افکار درونی و عواطف بیان نشده به هر شکلی که باشد به وسیله درمانگر تحمل خواهدشد، او با رغبت آنها را به نمایش گذاشته و به آرامش دست خواهد یافت. در این دیدگاه اعتقاد بر آن است که انسان کنونی نیاز مبرم به انعطاف پذیری رفتار دارد و اغلب مشکلات و آشفتگی های هیجانی و از جمله، ناتوانی افراد در ابرازگری هیجانی آن ها و بازداری بیشتر در آن ها ناشی از نبود خودانگیختگی، خزانه نقش توسعه نیافته و متعاقب آن نقصان مهارت های رفتاری مرتبط با نقش ها است.

در این صورت روان نمایشگری کمک می کند تا خزانه نقش های فرد و مهارت های رفتاری مرتبط با آن ها را توسعه بخشد و با تشویق مراجعان به خودانگیختگی در زمان حال، اینجا و اکنون، آنها را به سمت پاسخ مناسب به موقعیت های تازه و یا پاسخ دهی به موقعیت های قدیمی سوق دهد.نمایش ممکن است مربوط به رویدادهای گذشته بوده و یا رویدادی باشد که هنوز اتفاق نیفتاده و مراجع با نگرانی، منتظر وقوع آن است. همچنین، نمایش می تواند مربوط به زندگی واقعی، زندگی رویایی و یا حتی تخیلات یا توهمات فرد باشد. تعداد افراد شرکت کننده در گروه های نمایشی، با ترکیب متفاوت بین حداقل ۷ و حداکثر ۱۵نفر می باشد.

درمان روان نمایشگری

در روان نمایشگری گروهی، بیماران با ایفای نقش های ساده ناخودآگاه ذهن خود را تخلیه کرده و در عین حال به علت برون ریزی هیجانی، احساس لذت و آرامش کرده و با استفاده از حرکات و تبدیل به عمل سازی احساسات، خشم ها و پرخاشگری هایشان را نشان می دهند و در مدت زمان کوتاه برون ریزی عاطفی، بصیرت، تصحیح عادات و افزایش اعتماد به نفس با این روش به دست می آید و حتی زمان بستری شدن بیماران را کاهش می دهد. روان نمایشگری به بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی آرامش و لذت می دهد و به ارتباطات آن ها وضوح شناختی بیشتر می دهد. در جانبازان اسکیزوفرنیک احساس موجودیت و قدرت خلاقیت چیزی است که باعث بهبود اعتماد به نفس بیمار می شود و این حالت در گروه، خصوصاً نوع نقش گزاری روانی به بهترین صورت دیده می شود.

منبع:

محمدی، شهناز؛ محمودنیا، علیرضا. (۱۳۹۱). تاثیر روان نمایشگری بر ویژگی های روانی جانبازان اسکیزوفرنیای مزمن. فصلنامه فرهنگ مشاوره و روان درمانی. شماره ی ۹.

الهه عبدالرحمانی / دپارتمان بازی درمانی