روانشناسی نوجوان؛ توضیح مزایا و حوزه خدمات

سلام من یک دختر ۱۴ ساله هستم من زمانی که می رفتم کلاس هفتم بعد از برگشتن از مدرسه یه حس عجیبی. بی دلیل بهم دست داد این حس اینجوری بود که من همه چی برام عجیب می شد مخصوصا انسان بودنم و اطرافم و همش به خودم میگفتم به خودت بیا به خودت بیا چون اون حس شبیه گم شدن بود و نشناختم خودم بود. حتی راه رفتنم عجیب بود ولی این حس در حد دو سه دقیقه اتفاق می افتاد و تا برسم خونه درست می شد کلا هم  سه چهار بار بیشترم اتفاق نیوفتاد این حس و هر دفعه نزدیک سر کوچه مون که می شدم اینطوری می شد
همه چی درست شد تا الان که کلاس نهم هستم زمستون اسفند سال ۹۹ بعد از چهلم فوت برادر پدر بزرگم اون روز ها همش فکر میکردم که بین دو تا برادر یعنی پدر بزرگم و برادرش یک سال بیشتر تو فوت شون فرق نبود برادر پدر بزرگم سرطان کل بدنش و گرفته بود و وقتی فهمیده بودن که کار از کار گذشته بود چند ماهم بیشتر زنده نموند خلاصه بعد از چهلم فوت برادر پدر بزرگم این حس بهم دست داد بعداول هاش همش میگفتم درست میشه من این حس و کلاس هفتم تجربه کردم ولی درست نشد همون موقع کلاس هفتم هم وقت یاین حس بهم دست داد پیش خودم فکر کردم قراره بمیرم که اینجکری شدم ولی چون ادامه پیدا نکرد منم از یادم و رفت همه چی درست شد ولی این دفعه هر روز می گذشت و درست نمی شد و این حس همش بیشتر بیشتر می شد من تو خونه بیرون از خونه حتی تو خواب پر وحشت و ترس از مرگ بودم و اون حس هم همش بد تر می شد و خیلی بهم فشار می اورد انقدر که من به زور از خونه می رفتم بیرون اون حس تو خونه هم باهام بود ها ولی بیرون بیشتر بود تو ایینه به خودم نگاه نمی کردم چون می ترسیدم چون یه حالت عجیب بود چهرم برام انگار نمی شناختمش از خودم عکس نمی گرفتم چون حس میکردم اخرین عکسی که می گیرم و اذیتم میکردم انقدر فکر و خیال ها. اون حس بیشتر شد که هر روز سر درد داشتم. گریه می کردم دلم می خواست حواس خودمو پرت کنم ها مثلا چند بار سعی کردم اهنگ گذاشتم برقصم نشد باز همون حس ها بود فیلم هایی که دوست داشتم و دانلود کردم ببینم بازم همون موری انگار هیچی عوض نمی شد ۲۴ ساعت چه تو خواب چه تو بیداری همش باهام بود بعضی وقتا یکم کم می شد ولی دوبارخ سریع بر میگشت به حالت قبل بعضی وقتا دلم می خواست هر چی دستم بود و بندازم زمین و فرار کنم و بلند بلند داد بزنم گریه کنم چون هر لحظه فکر میکردم قراره بمیرم و این اخرین لحظه های زندگیمه. اینقدر بهم فشار اورد که یه روز سر صبحونه. دستام داشت می لرزید از ترس زدم زیر گریه و به مامان و بابام گفتم که چی شده ولی من هر چی بیشتر توضیح می دادم اون حس چجوریه اونا نمی فهمیدم فکر کردن ترسیدم برام دعای ترس نوشتن نمی دونم شاید تاثیر داشته باشه ولی حال من خوب نشد دیگع انقدر خودمو تو خونه حبس کرده بودم و تو ایینه نگاه نمی کردم که حتی می ترسیدم از پنجره بیرون و نگاه کنم به زور بعضی وقتا می رفتم بیرون اونم چون بهم میگفتم نمی تونستم بگم می ترسم از بیرون احساس می کردم تو مریخم و همه چی برام عجیبه حتی بدنم هم برام عجیب بود همه این حس ها تا الان که دارم حسم و برای شما میگم ادامه پیدا کرده من ۵ ماه دارم عذاب نیکشم اون حس با این فکر اینکه قراره بمیرم انقدر بهم فشار اورده که نگو چون کلاس نهم هستم برا امتحان های خرداد مجبور بودم از خونه برم بیرون یکم بهتر شد ترسم از بیرون ولی هنوزم وحشت دارم ازش هی میاد که. این حس کم بشه یکی میمیره دوباره بد تر می شه همین تازگی یکی از هم محلی ها مون که ۱۸ یا ۱۹ سالشه نامزد هم داشت رفت بود سربازی که تو راه ایست قلبی کرده بود مرده بود دوباره بد تر شدم راستی من مراسم خاک سپاری پدربزرگم هم همش و باچشم دیدم قبل فکر میکنم کلاس هشتم بودم اون موقع مامانم سرطان داشت و تازه عملش کرده بودن بعد از مراسم هم شیمی درمانی کرده و خوب شد. بعد اینکه گفتم اینا رو بدونید شاید ربطی داشته باشه
بهش این وسط ها یه مدت هم خواب پدر بزرگم و می دیدم و چون به مرلسم خاک سپاریش فکر میکردم و اینا نمی دونم چی کار کنم تو رو خدا کمکم کنید من ۵ ماه تو عذابم دیگع طاقت ندارم
دلم نمی خواد بمیرم من خیلی جوونم دلم نمی خواد بمیرم تو رو خدا کمکم کنید 😭😭